وقتی به این جمله ها نگاه می کنم ناخودآگاه اشک جلو چشمام میگیره و حس می کنم چقدر با خودم غریبه شدم ؛ من، یعنی همون آدمی که همه به پر انرژی بودن و شاد و فعال بودن می شناختنش حالا تبدیل شده به یک مرده متحرک؛ من یعنی همون آدمی که هیچ وقت نیاز به اشاره ای برای درس خواندن نداشت انقدر با خودم فاصله گفتم که نیاز به بزرگترین تلنگرها دارم ؛ نمی دونم به کارنامه آزمون های ماه های اخیرم برای تابستان کنکور نگاه کنم و بپذیرم که من ضعیف هستم ، یا به لوح های افتخار و تقدیرنامه های آویزان از در و دیوار اتاق و یک پوشه نارنجی رنگ سوابق تحصیلی از اول ابتدایی تا سوم دبیرستان ؟؟ !!

 حس می کنم چقدر دنیای آدم ها کوچیک شده که خیلی خیلی راحت مثل برگ خزان ، دوران افول فرا میرسه و تو هم محکوم به مرگ میشی . این حس بد وقتی توی من تشدید میشه که می بینم آدم هایی رو که تا دیروز خیلی خوب و خوش در حال گذران عمر خودشان بودند و امروز اعلامیه ترحیم آنها رو شیشه نانوایی محل چسبیده شده . پس زندگی برای چه بود ؟ آن همه دوندگی به کجا رسید ؟

 

این حس بد وقتی در من شدت میگیره که می دونم در کشوری جهان سومی زندگی می کنم و اگر بخواهم خانه ام را باد کنم باید کشورم را ویران کنم و اگر بخواهم کشورم را آباد کنم باید پا در کفش آهنینی کنم که در نهایت خانه ام ویران خواهد شد و چیزی از زندگی نخواهم فهمید ...

دلم خیلی گرفته و حس بدی دارم ، حسی که شاید مترسک مزرعه هنگام درو کشتزار در خود دارد  او می داند که از فردا دیگر تک و تنهاست ...

تراز سه تا آزمون هایی که قول داده بودم امسال تابستان می ترکونم گند خورد رفت ، کل ساعت مطالعه و تعداد تست هام و حجم کاری که تا اینجا دست و پا شکسته کار کردم اندازه 3 هفته کار کردن درست حسابی هم نیست ؛ واقعا نمی دونم چیکار کنم ؟ !!

قبول دارم "شاید" هیچگاه نتوانم در دنیا بهترین شوم ...

نه ثروتمندترین ...

نه موفق ترین ...

نه معروف ترین ...

و نه هیچ ترین دیگری "شاید" هرگز نشود ،

به هزار و یک دلیل منطقی و غیرمنطقی کافی نبودن هوش ، تلاش و خلاقیت و تفاوت اجتماعی و فرهنگی و نگاه به پیشرفت در یک کشور جهان سومی نسبت به کشورهای پیشرفته و تراز اول ....

اما هرگز قبول ندارم که در هر شرایطی ، درهر کشوری ، در هر فرهنگ و با هر سطح امکاناتی حتی لیاقت تلاش کردن برای "ترین شدن" را هم نداشته باشم !

اصلا چه فرقی می کند رسیدن یا نرسیدن ، یافتن یا نیافتن وقتی که تا آخرین نفس در حال تلاش کردنی ؟ ؟

ریسک کردن همیشه خطر دارد ولی یکنواخت شن مرگ آور است

مرگ یک ایده ...

مرگ اشتیاق به رسیدن ...

مرگ هدف ...

مرگ پیشرفت ...

حال مگر می شود نام اینگونه بودن را زندگی گذاشت ؟ یکنواختی فرقش با مرگ چیست ؟

آری قبول دارم "شایدها" نشود ، ولی یقینا باور دارم که پیگیر "شایدها" باشم و نه درگیر "بایدها" .

 

شاید نشه ، شاید از الان دیره دیگه ، به نظرت باید قید آرزوم بزنم ؟ !

می خواهم بدونم اگه از الان شهریور هم برای کنکور عالی بخوانم ، می تونم موفق بشم ...

اما کی هست که بتونه و بدونه به این سوال جواب قطعی بده ، وقتی همه چیز دست خودمه و می تونم امروز خراب کنم و کاری نکنم ، چرا که از اول صبح از دنده چپ بلند شدم ، از طرفی هم می تونم انقدر زیاد کار کنم که خودمم آخر شب شکه بشم که چطور شد من امروز اینقدر بیدار موندم و تونستم به اون حس ناب اعتماد به نفس و رضایت درونی برسم .

آره یقینا" باور دارم که پیگیر و درگیر شاید ها بودن و خودم به خطر انداختن و تن به زحمت دادن خیلی بهتره تا بایدهای تحمیلی بپذیرم و تا آخرم عمرم غصه اینو بخورم که چرا یک روز در این جایگاه نبودم و ارزش گذشته ها ندونستم .

 

 

حس می کنم باید اتفاقی بیفته ، تحولی عظیم ، تا بتونم روی پاهای خودم بایستم و برای اون آرمانی که دارم تلاش کنم . حس می کنم اینجاست باید لباس کهنه و ظاهری آدم قبلی در بیارم و پوست بندازم و بیفتم تو راه درستش ؛ حس می کنم اگر اتفاقا این 10 هفته اول تابستان خوب و خوش خرم درس ها می خواندم هیچ وقت به حس شعور و تکامل الان نمی رسیدم . لیاقت من همین کارنامه بالایی هست ... من بهترینم

خدا رو شکر ، چند روزی تو پیله رفتن بهم جواب داد . الان حس خوبی دارم . حس آمادگی و قدرت

 

http://www.aparat.com/v/vArb7

 

کم کم بدنم داره از اون رخوت میاد بیرون ، انگار یخ هام داره آب میشه و می تونم دنیا رو هم جابجا کنم .

شاید الان خیلی ها بگن بابا جو گیر نشو ، ول کن عزیز ، این حرف ها خیلی کلیشه ای شده دیگه ... اما من خودم بهتر از هرکسی می دونم که ادبیات انگیزشی به هیچ عنوان کهنه نمیشه و روح منو با اون یکبار دیگه جوان تر خواهد شد ،، فقط مثل یک جرقه کوچیک اینبار باید خودم بچسبانم بهش و از درون شعله ور بشم ، برای آرمانم ، برای هدف و برای خوده خوده خدا

می خواهم بهش ثابت کنم منم می بینم ، منم می شونم ، منم می فهمم ، منم غصه می خورم ، اما من بی خیال نمیشم ؛ اما خودخواه و تک خور نمیشم ؛ بذار بین منو تو دستای ما، پلی باشن واسه از خود گذشتن.

من برای همه خوب می خواهم و دوست دارم کاری کنم تا دنیا اسم منو به نیکی یاد کنه

و چی از این قشنگ تر که کمک بگیرم از آقای خوبی ها ...

 

تو این راه کمکت می کنم تا برسی،تا باهم برسیم ،ندیده و نشناخته دوست دارم ، بی منت بدون چشم داشت برات کامل ترین همایش های مشاوره ای کلاس هام در سراسر ایران میذارم؛فقط برای تبادل حس خوب با خودت بودن و اینکه در آینده زنجیره خوبی ها ادامه بدی

 

همایش انگیزشی ، آموزشی شهریور ماه علیرضا افشار

ویژه کنکوری های 95 و مشاوران جوان

 

 

موضوعات : تحلیل خبر ترمیم و جبران نمرات نهایی سوم ، وظایف مشاور کنکور خوب ، چرا ترازمان در آزمون ها کم مشود ، در آخر هم بحث های انگیزشی ناب

 

تا خدا هست و جهان هست و نفس هست و توان هست ...
همیشه راهی هست ...
نمی دانم چه راهی و چگونه ...
ولی
یکتای عالم خوب میداند ...
و اوست که پشتیبان من و توست ...
پس قدم بردار و نگو هرگز که نمی شود ...
بدان اگر خدا بخواهد هییییچ هم همه چیز می شود ....
قدم بردار...
بلند شو از جایت ...
نشستن و دست روی دست گذاشتن شایسته تو نیست
برو به سمت آرزوهایت ... به سمت اهداف والایت ...
لیاقت تو حرکت است و صعود
نه تسلیم و سقوط ...
مهم نیست به کجا می رسی ....
تو فقط باید ... باید در حرکت باشی
انسان بودن و زندگی یعنی همین ...
با تمام وجودت گام بردار
لحظاتی آن را تجربه کن ...
خواهی دید که خوشبختی واقعی همین است ...
خدا ... خودت ... من ... آنها ... همه ی ما
منتظریم ...
بلند شو ...
و مطمئن باش
خدا برایت بهترین ها را رقم می زند .... .

 

یک عهد پیمان کوچیک دیگه بین خودت با خدا

 

برای نمایش این مطلب لطفا عضو شوید و در صورتی که قبلا عضو شدید از وارد شوید
عضویت در سایت